Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

΄Ανουβις, ο κυνοκέφαλος Θεός των Αιγυπτίων

 
από τον τάφο  του Τουταγχαμών, φωτό: antikforever.com


 wikipedia here all about Anubis: http://en.wikipedia.org/wiki/Anubis
:
 


O Άνουβις  ( ελληνική απόδοση της αιγυπτιακής λέξης Inpou - (Anpou)- ταυτίστηκε με τον ψυχοπομπό Eρμή. Σύμφωνα με τις πεποιθήσεις των  αρχαίων Αιγυπτίων, άνοιγε το δρόμο του άλλου κόσμου για χάρη των νεκρών. Απεικονίζονταν ως μαύρος θως (τσακάλι) με χοντρή ουρά, ή ως μελαμψός άνδρας με κεφαλή τσακαλιού ή σκύλου, ιερού  τοτεμικού ζώου του Άνουβι. Αυτός είναι άλλωσε και ο λόγος για τον οποίο οι  αρχαίοι ΄Ελληνες είχαν δώσει στη μητρόπολη της λατρείας του το όνομα Κυνόπολις. Στα κείμενα των Πυραμίδων, ο Άνουβις χαρακτηρίζεται τέταρτος γιος του Ρε και κατονομάζεται επίσης ως κόρη του Κεμπεχούτ (Qebehout) ή "θεά δρόσος". Αργότερα εισήλθε στην οικογένεια του ΄Οσιρι, καθώς σύμφωνα με τον μύθο η Νέφθυς, που είχε μείνει άτεκνη από τον σύζυγό της Σετ, , τον γέννησε διαπράττοντας μοιχεία με τον αδελφό της Όσιρι.
Εγκατελειμένος από τη μητέρα του, μόλις γεννήθηκε, τέθηκε υπό την προστασία της Ίσιδας, η οποία ανέλαβε την ανατροφή του.  Ο Πλούταρχος στο περί ΄Ισιδος και Οσίριδος μας λέει" Και ενώ τον  Άνουβι εγέννησε η Νέφθυς, η Ίσις του προσέφερε το στήθος της. Γιατί Νέφθυς  είναι το κάτω από τη γή και αθέατο μέρος  και ΄Ισις το επάνω απ΄τη γη και φανερό. Και ο κύκλος ο οποίος αγγίζοντας λίγο και τις δύο είναι κοινός και στις δύο ονομάζεται ορίζων, αλλά λέγεται και ΄Ανουβις και τον εικονίζουν στο πρόσωπο, ωσάν σκύλο. Γιατί και ο σκύλος βλέπει πολύ κατά τη νύχτα και την ημέρα το ίδιο.Και αυτή τη δύναμη φαίνεται στους Αιγυπτίους ότι έχει ο ΄Ανουβις, όμοια με την Εκάτη στους ΄Ελληνες, που είναι πνεύμα γήινο και Ολύμπιο συνάμα. Και σε μερικούς φαίνεται , ότι ο ΄Ανουβις είναι ο Κρόνος, γιατί τα γεννά όλα μόνος του, και μόνος του τα κυοφορεί και γι΄αυτό ονομάζεται σκύλος. ΄Εχουν όμως και μυστικά αυτοί που λατρεύουν τον ΄Ανουβι. Και από παλαιά είχε τις μέγιστες τιμές στην Αίγυπτο ο κύων, αλλά όταν ο Καμβύσης εσκότωσε τον ΄Απι και τον επέταξε, και κανένα ζώο δεν εζύγωνε και δεν τον εδοκίμαζε, παρά μονάχα ο σκύλος, ΄τοτε έχασε το προνόμιο να είναι ο πρώτος και να τιμάται περισσότερο από τα άλλα ζώα. "
 
από τον τάφο του Sennedjem, ο ΄Ανουβις φροντίζει την μούμια του νεκρού


Ο ΄Ανουβις, όταν μεγάλωσε, έλαβε μέρος στην εκστρατεία του Όσιρι για την κατάκτηση του κόσμου. Όταν εκείνος δολοφονήθηκε μετά την επιστροφή του κατόπιν διαταγής του Ρα (Ρε) βοήθησε την Ίσιδα και τη Νέφθυ να τον θάψουν. Ο Άνουβις διαμόρφωσε το τυπικό της επικήδειας τελετουργίας και εκτέλεσε τη  μουμιοποίηση του θεού, για να τον προφυλάξει από την επαφή με τον αέρα και να παρεμποδίσει τη σήψη του. Από τούτη τη διαδικασία κέρδισε και το προσωνύμιο «Κύριος των επιδέσμων».
Από τότε ο Άνουβις συνδέθηκε με τις ταφικές τελετουργίες και απεικονίζονταν συνήθως ως ταριχευτής της μούμιας του νεκρού, την οποία υποδέχονταν στην πύλη του τάφου, για να της παραδώσει τις προσφορές που κατέθεταν οι κληρονόμοι της. Στη συνέχεια απεικονίζεται να κρατά τον νεκρό από το χέρι και με την ιδιότητα του φύλακα του ανακτόρου του Όσιρι να τον οδηγεί προς την Αίθουσα της Κρίσης, για το ζύγισμα της ψυχής του.
Η λατρεία του Άνουβι, χάρις στο ρόλο του ως θεού των νεκρών, έγινε καθολικά αποδεκτή, ενώ η είσοδός του στον κεντρικό μύθο του Όσιρι συνέτεινε στη μακρόχρονη διάρκεια της λατρείας του μέχρι τους νεότερους χρόνους, οπότε και ταυτίστηκε εντελώς με τον ψυχοπομπό Ερμή, επονομαζόμενος Ερμάνουβις. Στη μεγάλη, προς τιμήν της Ίσιδας λιτανεία, την οποία περιγράφει ο Απουλήιος, ο κυνοκέφαλος  θεός φέρεται να βαδίζει προς τις εικόνες των θεών, κρατώντας στο χέρι το κηρύκειο και τους φοίνικες.Ο Ερμάνουβις εμφανίζεται επίσης στην αλχημική και ερμητική λογοτεχνία του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης .Παρά το γεγονός ότι οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι περιφρονούσαν τις ζωόμορφες θεότητητες όπως αυτές της Αιγύπτου ως παράξενες και πρωτόγονες
 ( Ο ΄Ανουβις ήταν γνωστό ότι χλευαστικά ονομάζεται " κράχτης " από τους Έλληνες ) , μερικές φορές τον σχετίζουν με το άστρο του Σειρίου στους ουρανούς , και τον Κέρβερο στον Άδη . Στους Πλατωνικούς  διαλόγους του , ο Σωκράτης χρησιμοποιεί ως έμφαση εκφράσεις όπως "μά , τον κύνα", « μα τον κύνα της Αιγύπτου  " , " μα τον κύνα τον θεό των Αιγυπτίων » . Πάλι από τον Πλούταρχο πληροφορούμαστε σχετικά "Και ο Θεός ο οποίος δείχνει τα επουράνια και κυβερνά τα φερόμενα προς τα άνω, ονομάζεται ΄Ανουβις και μερικές φορές και Ερμάνουβις, το μεν πρώτο όνομα, γιατί ρυθμίζει τα προς τα άνω, το δε δεύτερο γιατί ρυθμίζει τα προς τα κάτω. Για τούτο το λόγο και θυσιάζουν σ΄αυτόν άλλοτε άσπρο πετεινό και άλλοτε κίτρινο. Επειδή θεωρούν τα προς τα άνω αγνά και καθαρά και τα προς τα κάτω ανάμεικτα και ποικίλα".
 
μάσκα ΄Ανουβι,  φωτο:  Einsamer Schütze,wikipedia


Τα ονόματα που παίρνει ο Θεός είναι ανάλογα με τον ταφικό του ρόλο, όπως "αυτός που είναι πάνω στο βουνό του" , η οποία υπογραμμίζει τη σημασία του ως προστάτη των νεκρών και των τάφων τους.  Παρακολουθεί επίσης τη ζυγαριά στη μετά θάνατον ζωή , ζυγίζοντας την καρδιά. . Σύζυγος του ΄Ανουβι είναι μιά θεά που ονομάζεται Anput.Η κόρη του είναι η θεά Kebechet .
 Πρόσφατες γενετικές μελέτες έδειξαν ότι το αιγυπτιακό τσακάλι είναι στην πραγματικότητα ένα είδος γκρίζου λύκου και  έτσι μετονομάστηκε σε αιγυπτιακός λύκος.  Το διακριτικό μαύρο χρώμα του  Aνουβι δεν είχε να κάνει με το τσακάλι , αλλά με το χρώμα της σηπόμενης σάρκας  και  το μαύρο χώμα της κοιλάδας του Νείλου , που συμβολίζει την γονιμότητα και  την αναγέννηση .  Η μόνη γνωστή απεικόνιση του σε πλήρη ανθρώπινη μορφή είναι στον τάφο του Ραμσή ΙΙ στο Άβυδο .Ο ΄Ανουβις απεικονίζεται σε ταφικά σύνολα όπου ο ίδιος εμφανίζεται να ασχολείται με τις μούμιες των νεκρών ή να κάθεται επάνω σε έναν τάφο προστατεύοντάς τον. Στην πραγματικότητα , κατά τη διάρκεια της ταρίχευσης , ο επικεφαλής ήταν μεταμφιεσμένος σε ΄Ανουβη . Η κρίσιμη σκηνή της ζύγισης της καρδιάς στην Βϊβλο  των Νεκρών δείχνει επίσης τον ΄Ανουβη να εκτελεί τις μετρήσεις που καθόριζαν την αξία του νεκρού  πριν εισέλθει στο βασίλειο των νεκρών ( τον κάτω κόσμο , που είναι γνωστός ως Duat ) . Το αντίβαρο απεικονίζεται συνηθως με φτερό στρουθοκαμήλου που εκπροσωπεί την Μάατ, την αλήθεια. Αν η καρδιά είναι βαρύτερη, απ΄αυτό, τότε καταβροχίζεται από
την Ammit έναν δαίμονα με χαρακτηρισικά κροκόδειλου, λιονταριού και ιπποπόταμου Στον μύθο του ΄Οσιρι ο ΄Ανουβις βοηθά στην ταρίχευση του σώματός του, όταν σκοτώθηκε από τον Σεθ. Τα όργανα του ΄Οσιρι δόθηκαν ως δώρο στον ΄Ανουβι. Οι σφραγίδες των τάφων στο Νέο Βασίλειο   απεικονίζουν επίσης τον ΄Ανουβι να κάθεται επάνω στα εννέα τόξα που συμβολίζουν την κυριαρχία του επί των εχθρών της Αιγύπτου .

 Στα ανατολικά του Ankh - Tawy  υπήρχε ένα μέρος που είναι γνωστό ως Ανουβείον , ένα από τα κέντρα λατρείας  του θεού .  Εκεί γίνονταν ταφές  μουμιοποιημένων σκύλων και τσακαλιών . Στην Κυνόπολη επίσης ένας τεράστιος αριθμός από μούμιες σκύλων θάφτηκαν στο νεκροταφείο. της


Πηγές Wikipedia, (ελληνική και Αγγλική έκδοση), "Περί ΄Ισιδος και Οσίριδος " Πλούταρχος,

 

Daniel Quinn






 Κάνουμε το ταξίδι μας  με την συντροφιά των άλλων όντων . Το ελάφι, το κουνέλι, οι βίσονες, και τα ορτύκια  μπροστά μας, και το λιοντάρι, ο αετός, ο λύκος, ο γύπας, και η ύαινα πίσω μας. Όλα τα μονοπάτια μας βρίσκονται μέσα  στο χέρι του Θεού και κανένα δεν είναι ευρύτερο ή περισσότερο ευνοημένο  από  οποιοδήποτε άλλο.. Το σκουλήκι που σέρνεται κάτω από τα πόδια σας κάνει το ταξίδι του  διασχίζοντας το χέρι του θεού , όπως και σεις.
 
 Daniel Quinn





Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΜΕΡΟΠΙΔΟΣ (ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑΣ)






Η Μεροπίς ήταν κόρη του Εύμηλου και ζούσε μαζί με τον πατέρα της και τα αδέλφια της, τη Βύσσα και τον Άγρωνα, στην Κω. Και οι τρεις τους έδειχναν ασέβεια για τους θεούς και κακία για τους ανθρώπους.Τιμούσαν μόνο τη θεά Γη, επειδή τους έδινε πλούσια σοδειά και δε συμμετείχαν στις γιορτές κανενός θεού, ούτε είχαν σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους. Όταν τους προσκαλούσαν στις θυσίες της  Αθηνάς ο Άγρων απαντούσε πως δε συμπαθούσε τη γαλανομάτα θεά, γιατί οι δικές του κόρες είχαν μαύρα μάτια και πως αντιπαθούσε και τις κουκουβάγιες επειδή είχαν λαμπερά μάτια όπως η Αθηνά. Όταν τους καλούσαν σε γιορτή προς τιμή της Αρτέμιδος, ο Άγρων απαντούσε πως μισούσε τη θεά που τριγύριζε τις νύχτες στα δάση. Και όταν τους έλεγαν να προσφέρουν σπονδές στον Ερμή, απαντούσαν πως δε σκόπευαν να τιμήσουν κάποιο θεό που ήταν κλέφτης.

Οι θεοί μην αντέχοντας άλλο τις προσβολές αποφάσισαν να τους συναντήσουν. Η Αθηνά και η Άρτεμη μεταμορφωμένες σε κοπέλες κι ο Ερμής σε βοσκό εμφανίστηκαν μια νύχτα μπροστά στο σπίτι τους. Εκεί ο Ερμής κάλεσε τον Εύμηλο και τον Άγρωνα να τον ακολουθήσουν στο τραπέζι που ετοίμαζε με τους άλλους βοσκούς προς τιμή του Ερμή και την ίδια στιγμή προσπάθησε να πείσει τη Μεροπίδα και τη Βύσσα να πάνε τα κορίτσια της ηλικίας τους στο ιερό άλσος της Αθηνάς και της Άρτεμις.Η Μεροπίδα όταν άκουσε τα λόγια του βοσκού θύμωσε και βλαστήμησε τη θεά Αθηνά. Η θεά τότε την μεταμόρφωσε σε κουκουβάγια και την αδελφή της, τη Βύσσα, σε γλάρο. Ο Άγρων επιτέθηκε με μια σούβλα εναντίον του Ερμή, αλλά ο θεός τον μεταμόρφωσε σε χαραδριό. Ο Εύμηλος άρχισε να διαμαρτύρεται για την τιμωρία των παιδιών του κι ο Ερμής τον έκανε νυκτοκόρακα, που όταν κράζει όλοι περιμένουν πως κάποιο κακό θα συμβεί.

Εὐμήλου τοῦ Μέροπος ἐγένοντο παῖδες ὑπερήφανοι καὶ ὑβρισταὶ Βύσσα καὶ Μεροπὶς καὶ Ἄγρων καὶ ᾤκουν Κῶν τὴν Μεροπίδα νῆσον, ἡ δὲ γῆ πλεῖστον αὐτοῖς ἐξέφερε καρπόν, ὅτι μόνην θεῶν ἐτίμων καὶ ἐπιμελῶς αὐτὴν εἰργάζοντο. Oὗτοι ἀνθρώπων οὐδενὶ συνῆλθον οὔτε εἰς ἄστυ κατιόντες οὔτε πρὸς εἰλαπίνας καὶ θεῶν ἑορτάς, ἀλλ' εἰ μὲν Ἀθηνᾷ τις ἱερὰ ποιῶν ἐκάλεσε τὰς κόρας, ἀπέλεγεν ὁ ἀδελφὸς τὴν κλῆσιν οὐ γὰρ ἀγαπᾶν ἔφη γλαυκὴν θεόν, ὅτι ταῖς αὐτῶν κόραις ὀφθαλμὸς ἐνῆν μέλας, ἐχθαίρειν δὲ παράπαν γλαῦκα τὴν ὄρνιν εἰ δὲ καλοῖεν παρὰ τὴν Ἄρτεμιν, νυκτίφοιτον ἔλεγε μισεῖν θεόν εἰ δὲ πρὸς Ἑρμοῦ σπονδάς, κλέπτην ἔλεγεν οὐ τιμᾶν θεόν.

Καὶ οἱ μὲν πλειστάκις ἐκερτόμουν. Ἑρμῆς δὲ καὶ Ἀθηνᾶ καὶ Ἄρτεμις χολούμενοι νυκτὸς ἐπέστησαν αὐτῶν τοῖς οἴκοις, Ἀθηνᾶ μὲν καὶ Ἄρτεμις ἐοικυῖαι κόραις, Ἑρμῆς δὲ ποιμένος ἔχων στολήν καὶ τὸν Εὔμηλον καὶ τὸν Ἄγρωνα προσαγορεύσας παρεκάλει παρατυχεῖν εἰς δαῖτα·διδόναι γὰρ ἱερὰ μετὰ τῶν ἄλλων ποιμένων Ἑρμῇ· Βύσσαν δὲ Μεροπίδα πρὸς τὰς ὁμήλικας ἔπειθεν ἐκπέμπειν εἰς τὸ τῆς Ἀθηνᾶς καὶ Ἀρτέμιδος ἄλσος. Kαὶ ταῦτα μὲν εἶπεν Ἑρμῆς· Μεροπὶς δ' ὡς ἤκουσεν, ἐξύβρισε πρὸς τὸ ὄνομα τῆς Ἀθηνᾶς, ἡ δὲ αὐτὴν ἐποίησεν ὀρνίθιον γλαῦκα· Βύσσα δὲ τῷ αὐτῷ ὀνόματι λέγεται καὶ ἔστι Λευκοθέας ὄρνις· Ἄγρων δ' ὡς ἐπύθετο, ἁρπάσας ὀβελὸν ἐξέδραμεν, Ἑρμῆς δ' αὐτὸν ἐποίησε χαραδριόν· Εὔμηλος δὲ τὸν Ἑρμῆν ἐνείκεσεν ὅτι μετεμόρφωσεν αὐτοῦ τὸν υἱόν, ὁ δὲ κἀκεῖνον ἐποίησε νυκτικόρακα κακάγγελον.

Αντωνίνος Λιβεράλις, Μεταμορφώσεων Συναγωγή, 15, 1, 1
 http://www.ellinikoarxeio.com/2010/05/hellenic-myth-of-meropis.html#ixzz2tpJjjhqE

VICTOR HUGO


 Από το στρείδι στον αετό, από τoν χοίρο στην τίγρη,
όλα τα ζώα βρίσκονται  στον άνθρωπο και  περισσότερα του ενός καμμιά φορά- ταυτόχρονα- κατοικούν εντός του.
Τα ζώα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η  οφθαλμοφανής απεικόνιση των αρετών μας
και των κακιών μας , οι ορατές
αντανακλάσεις της ψυχής μας. Ο Θεός τα εμφανίζει σε μας
για να μας δώσει τροφή για σκέψη.

Βίκτωρ Ουγκώ

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

THOMAS EDISON


Η μη βία οδηγεί στην υψηλότερη ηθική που είναι ο στόχος όλης της εξέλιξης. Μέχρι να σταματήσουμε να βλάπτουμε  όλα τα άλλα έμβια όντα,
είμαστε ακόμα άγριοι.

Θωμάς ΄Εντισον

ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ ΓΙΑ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΑ ΤΡΙΖΟΝΙΑ! ΑΝCIENT GREEK ΕPIGRAMS FOR CRICKETS ,AS PETS






H Ελληνική Ανθολογία, είναι μιά μεγάλη συλλογή από ελληνικά κείμενα ,  που εκδόθηκε το 1919 , σε μετάφραση στην Αγγλική από τον William Roger Paton, απ΄τον εκδοτικό οίκο G.P.Putnam’s Sons.Αποτελείται κυρίως από ποιήματα και δη επιγράμματα, τα οποία προέρχονται από την Παλατινή Ανθολογία του 10 αι. και την ανθολογία του Πλανούδη του 14ου αι στις οποίες είχαν συγκεντρωθεί κείμενα από τον 3ο π. Χ αι.
Ανάμεσα στα διάφορα επιγράμματα της αρχαιότητος με έκπληξη ο αναγνώστης μπορεί να ανασύρει και αρκετά που γράφτηκαν είτε ως εγκώμια είτε ως ταφικά επιγράμματα για διάφορα είδη κατοικιδίων ζώων. Σ΄αυτή την ανάρτηση θ΄ασχοληθούμε με το πιό παράδοξο κατοικίδιο, το μικρό και ταπεινό τριζόνι  που οι  αρχαίοι ΄Ελληνες εκτιμούσαν ιδιαίτερα για τα μουσικά του προσόντα , τα οποία αναδεικνύονται στην ποίηση που ακολουθεί. Η μετάφραση έχει γίνει από την Αμαλία Τρ. Κατσούλα, για το Blog μας, χωρίς πάντα ν΄ακολουθείται κατά λέξη το κείμενο, ωστόσο νομίζουμε πως αποδίδεται περίφημα το νόημά του.

 *********************************************************************************

The greek Anthology  , published in 1919,( Greek text and English translations by William Roger Paton.   publisher G.P.Putnam’s Sons) and also called Anthologia Graeca is a collection of poems, mostly epigrams that span the classical and Byzantine periods of Greek literature. Most of the material of the Greek Anthology comes from two manuscripts, the Palatine Anthology of the 10th century and the Anthology of Planudes (or Planudean Anthology) of the 14th century.
Some of the  included epigraghs are dedicated to crickets as pets. The following small poems have been written between 300 b.C and 60 a.C. We corrected only the name of the insect.Instead of Locust we wrote Cricket, although the greek word  Akris means Locust. Ancient greeks didnot use different words for locust and cricket and it's obvious that the nightingale of earth is the cricket and not the locust.


 ΜΕΛΕΑΓΡΟΥ (1ος αι. μ.Χ)

Ακρίς, εμών απάτημα πόθων, παραμύθιον ύπνου,

Ακρίς, αρουραίη Μούσα, λιγυπτέρυγε,

Αυτοφυές μίμημα λύρας, κρέκε μοι τι ποθεινόν,

Εκγρούουσα φίλοις ποσσί λάλους πτέρυγας,

Ως με πόνων ρύσαιο παναγρύπνοιο μερίμνης,

Ακρί, μιτωσαμένη φθόγγον ερωτοπλάνον.

Δώρα δε σοι γήτειον αειθαλές ορθρινά δώσω,

Και δροσεράς στόματι σχιζομένας ψακάδας.


Cricket , bequiler of my loves, persuader of sleep,

Cricket , shrill-winged Muse of the corn fields, nature’s

mimic lyre, play for me some tune I love, beating

With thy dear feet thy talking wings, that so, cricket,

Thou mayest deliver me from the pains of sleepless

Care, weaving a song that enticeth Love away. And

In the morning I will give thee a fresh green leek,

And drops of dew sprayed from my mouth.


Τριζόνα,  γητεύτρα των πόθων μου,  πειθώ του ύπνου, Τριζόνα λιγυρόπτερη, Μούσα της γης,

 της φύσης μίμημα  λύρας, παίξε  για μένα  σκοπό ποθητό,

 χτυπώντας με τα λατρεμένα  πόδια σου , τα φλύαρα φτερά σου ,

 τόσο, που να με λυτρώσεις απ΄τις έγνοιες  του με κρατούν ξάγρυπνο, ακρίδα!
υφαίνοντας τραγούδι     ερωτοπλάνο.

Δώρο δε με την αυγή, έν΄ανθισμένο αμπελόπρασο θα σου χαρίσω, Και  με σταγόνες δροσιάς  τα χείλη μου  θα σε ραντίσουν.

 ********************



ΦΑΕΝΝΟΥ (3ος π.Χ αι)
 
Δαμοκρίτω μεν εγώ, λιγυράν όκα μούσαν ενείην

Ακρίς από πτερύγων, τον βαθύν άγον ύπνον.

Δαμόκριτος δ΄επ εμοί τον εοικότα τύμβον, οδίτα,

Εγγύθεν Ωρωπού χεύειν αποφθιμένα.



I am the cricket who brought deep sleep to Democritus,

When I started the shrill music of my wings.

And Democritus, o wayfarer, raised for me when i

died a seemly tomb near Oropus.




Είμαι το τριζόνι που έφερνε βαθύ ύπνο στον  Δημόκριτο, όταν άρχιζε το λιγυρόφωνο τραγούδι  των φτερών μου. Και ο Δημόκριτος, ώ οδοιπόρε,, έφτιαξε για μένα σαν πέθανα

αυτό τον σεμνό τάφο κοντά  στον Ωρωπό.

***************************************


ΜΝΑΣΑΛΚΟΥ( 3ος π.Χ)

Ακρίδα Δημοκρίτου μελεσίπτερον άδε θανούσαν

Άργιλος δολιχάν αμφί κέλευθον έχει,

Ας και, ότ ιθύσειε πανέσπερον ύμνον αείδειν,

Παν μέλαθρον μολπάς ίαχ΄υπ΄ευκελάδου.


This clay vessel set beside the far-reaching road

Holds the body of Democritus ‘ cricket that made music

With its wings. When it started to sing its long eventing hymn,

All the house rang with the melodious song.


Το σώμα του τριζονιού του Δημόκριτου, με τα μελωδικά φτερά,

που δεν ζει πιά,

αυτό το όστρακο, πλάι στον μεγάλο δρόμο, κλείνει.

΄Οταν αρχίνιζε να ψάλλει τον ολονύχτιο ύμνο του,

όλο το σπίτι αντηχούσε  απ΄το μελωδικό του τραγούδι.


Ουκέτι δη πτερύγεσσι λιγυφθόγγοισιν αείσεις,

Ακρί, κατ΄ευκάρπους αύλακας εζομένα,

Ουδέ με κεκλιμένον σκιεράν υπό φυλλάδα τέρψεις,

Ξουθάν εκ πτερύγων αδύ κρέκουσα μέλος


No longer, cricket, sitting in the frutful furrows

Shalt thou sing with thy shrill-toned wings, nor shalt

Thou delight me as I lie under the shade of the

Leaves, striking sweet music from thy tawny wings.

Δεν θα τραγουδάς  πιά με τα λιγυρόφωνα φτερά σου,
τριζόνι, κουρνιασμένο σε καρπερά αυλάκια,
Ούτε θα με τέρπεις πιά, όταν ξαπλώνω στη σκιά των φύλλων,

Κρούοντας  γλυκό σκοπό  με τα χρυσόξανθα   φτερά σου



**************************


ΛΕΩΝΙΔΟΥ ΤΑΡΑΝΤΙΝΟΥ( 300- 250 π.Χ)

Ει και μικρός ιδείν και επ΄ούδεος, ώ παροδίτα,

Λάας ο τυμβίτης άμμιν επικρέμαται,

Αινοίης, ώνθρωπε, Φιλαινίδα. Την γαρ αοιδόν

Ακρίδα, την εύσαν το πριν ακανθοβάτιν,

Διπλούς ες λυκάβαντας εφίλατο την καλαμίτιν,

Καμφίεφ, υμνιδίων χρησαμένην πατάγω.

Και μ΄ουδέ φθιμένην απανήνατο. Τούτο δ΄εφ ημίν

Τωλίγον ώρθωσεν σάμα πολυστροφίης.


Wayfarer, though the tombstone that surmounts
My grave seems small and almost on the ground,

Blame nto Philaenis. Me, her singing cricket, that

Used to walk on thistles, a thing that looked like a

Straw, she loved and cherished for two years, because

I made a melodious noise. And even when I was

Dead she cast me not away, but built this little

Monument of my varied talent.



Οδοιπόρε, αν ο τύμβος που υψώθηκε στον τάφο μου

σου φαίνεται μικρός και χαμηλός,

Μην κατηγορήσεις την Φιλαινίδα. 
Εμένα, την τραγουδιάρα  τριζόνα της,
 που πριν πατούσα στ΄αγκάθια  , την καλαμιώτισσα, 
δύο χρόνια μ΄αγαπούσε και με λάτρευε,
 επειδή θορυβούσα μελωδικά.
 Κι όταν πέθανα δεν με πέταξε, αλλά έφτιαξε αυτό
 το μικρό μνήμα  , για τις  ποικίλες χάρες  μου.


ΣΙΜΙΟΥ


Τάνδε κατ΄εύδενδρον στείβων δρίος είρυσα χειρί

Πτώσσουσαν βρομίης οινάδος εν πετάλοις,

Όρα μοι ευερκεί καναχάν δόμω ένδοθι θείη,

Τερπνά δι αγλώσσου φθεγγομένα στόματος.

This cricket crouching in the leaves of a vine I

Caught as I was walking in this copse of fair trees, so

That in a well-fenced home it may make noise for me,

Chirping pleasantly with its tongqueless mouth.


Αυτό το τριζόνι που φώλιαζε  στα φύλλα τ΄αμπελιού,

το έπιασα καθώς περπατούσα στο αλσύλλιο με τα όμορφα δένδρα.

Μου φαίνεται πως  σε καλά  περιφραγμένο σπίτι,  μπορεί να κελαηδεί
για μένα γλυκά , με το άγλωσσο  στόμα του.




Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Epitaph to a Dog, Lοrd Byron ( ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ Σ' EΝΑ ΣΚΥΛΟ) Λ. Bύρων

A Landseer Newoundland dog, the breed Byron eulogized, painted by Edwin Henry Landseer(1802–1873
                          ΄Ενα σκυλί της Νέας Γής, ίδιας ράτσας με τον Λοστρόμο του Λ.Βύρωνα.

******************************************************

To ποίημα αυτό γράφτηκε από τον Λόρδο Βύρωνα το 1808, μετά τον πρόωρο θάνατο του σκύλου του Boatswain, από λύσσα. Ο λόρδος Βύρων τον περιέθαλψε ο ίδιος με πολύ στοργή χωρίς να φοβηθεί , μέχρι την τελευταία του πνοή.

Near this Spot
are deposited the Remains of one
who possessed Beauty without Vanity,
Strength without Insolence,
Courage without Ferocity,
and all the virtues of Man without his Vices.

This praise, which would be unmeaning Flattery
if inscribed over human Ashes,
is but a just tribute to the Memory of
BOATSWAIN, a DOG,
who was born in Newfoundland May 1803
and died at Newstead Nov. 18, 1808.

When some proud Son of Man returns to Earth,
Unknown to Glory, but upheld by Birth,
The sculptor’s art exhausts the pomp of woe,
And storied urns record who rests below.
When all is done, upon the Tomb is seen,
Not what he was, but what he should have been.
But the poor Dog, in life the firmest friend,
The first to welcome, foremost to defend,
Whose honest heart is still his Master’s own,
Who labours, fights, lives, breathes for him alone,
Unhonoured falls, unnoticed all his worth,
Denied in heaven the Soul he held on earth –
While man, vain insect! hopes to be forgiven,
And claims himself a sole exclusive heaven.

Oh man! thou feeble tenant of an hour,
Debased by slavery, or corrupt by power –
Who knows thee well must quit thee with disgust,
Degraded mass of animated dust!
Thy love is lust, thy friendship all a cheat,
Thy tongue hypocrisy, thy heart deceit!
By nature vile, ennobled but by name,
Each kindred brute might bid thee blush for shame.
Ye, who behold perchance this simple urn,
Pass on – it honours none you wish to mourn.
To mark a friend’s remains these stones arise;
I never knew but one -- and here he lies.


 Lord Byron (1788-1824) 


Κοντά σ΄αυτό το σημείο, κείτονται τα λείψανα κάποιου που διέθετε ομορφιά χωρίς ματαιοδοξία, δύναμη χωρίς αυθάδεια , θάρρος χωρίς βαρβαρότητα και όλες τις αρετές του ανθρώπου, χωρίς τα ελαττώματά του.
 Αυτός ο επαινος που θα μπορούσε να είναι μιά ανούσια κολακεία, αν χαρασσόταν πάνω απ΄ανθρώπινες στάχτες, δεν είναι παρά ο δίκαιος φόρος τιμής, στη μνήμη του Λοστρόμου, ενός σκύλου που γεννήθηκε στη Νέα Γη, τον Μάιο του 1803 και πέθανε στο Νιούστεντ στις 18 Νοεμβρίου του 1808.
'Οταν κάποιος περήφανος Γιός του Ανθρώπου επιστρέφει στη Γή, άγνωστος στη Δόξα, μ΄αποδεκτός από τη γέννησή του, η τέχνη του γλύπτη εξαντλεί την μεγαλοπρέπεια της θλίψης και χιλιοτραγουδισμένες τεφροδόχοι μιλούν γι΄αυτόν που αναπαύεται από κάτω. 
΄Οταν όλα έχουν τελειώσει , στο μνήμα θα δεί κανείς, όχι αυτό που ήταν αυτός πράγματι, αλλ΄αυτό που θα έπρεπε να είναι.
Μα το φτωχό σκυλί, ο σταθερότερος φίλος στη ζωή, ο πρώτος που καλωσορίζει, ο πρώτος που υπερασπίζει, που η άδολη καρδιά του ανήκει ακόμη στον κύριό του, που μοχθεί, πολεμά, ζεί κι΄αναπνέει μόνο γι΄αυτόν, χωρίς τιμές πέφτει , απαρατήρητη η όλη αξία του, απαρνημένη στον ουρανό η ψυχή πού' χε στη γή.
Ενώ ο άνθρωπος, ματαιόδοξο έντομο! ελπίζει να συγχωρεθεί διεκδικώντας για τον εαυτό του έναν αποκλειστικά δικό του παράδεισο.
΄Ω, άνθρωπε! αδύναμε συ νοικάρη μιάς και μόνης ώρας, απαξιωμένε απ΄τη δουλεία, διεφθαρμένε απ΄την εξουσία, όποιος σε ξέρει καλά, να ξεκόψει σου πρέπει μ΄αηδία.
Ευτελισμένη μάζα κινουμένων σχεδίων από σκόνη!
Η αγάπη σου λαγνεία, η φιλία σου απάτη, η γλώσσα σου υποκρισία,  η καρδιά σου ψευτιά.
Απ΄τη φύση σου χυδαίος και κατ΄όνομα ευγενής,
οποιοδήποτε αγρίμι  θα μπορούσε να σε κάνει να κοκκινίσεις από ντροπή.
Εσύ, που τυχόν θα δεις αυτή την απλή τεφροδόχο, προσπέρνα, δεν τιμά κανέναν απ΄αυτούς που θες να θρηνήσεις.
Για σήμα  σ΄ό,τι απέμεινε απ΄το φίλο, αυτές οι πέτρες υψώθηκαν. Δεν γνώρισα ποτέ παρά μονάχα έναν και κείται εδώ

(μετάφραση Αμαλία Τρ. Κατσούλα)
Πηγή :Wikipedia.

                                                   


The poem as inscribed on Boatswain's monument
                        Το ποίημα όπως χαράχτηκε στο μνημείο του Λοστρόμου.

Ο μύθος της Αηδόνας


about the greek myth of the nightingale you can read here http://en.wikipedia.org/wiki/Philomela

Η Αηδόνα (Αηδών) είναι πρόσωπο της Ελληνικής μυθολογίας που μεταμορφώθηκε στο ομώνυμο πτηνό, το αηδόνι. Υπάρχουν δύο εκδοχές για την μεταμόρφωση της Αηδόνας σε πουλί.
Σύμφωνα με την πρώτη εκδοχή, ήταν κόρη του Πανδάρεω, και σύζυγος του Ζήθου, με τον οποίο απέκτησε ένα γιο, τον ΄Ιτυλο. Η Αηδόνα ένιωσε ζήλια για την Νιόβη γυναίκα του αδελφού του Ζήθου, Αμφίονα, που είχε δώδεκα παιδιά. Αποφάσισε να σκοτώσει κάποιο από τα παιδιά της, αλλά κατά λάθος σκότωσε τον Ίτυλο. Ο Δίας, για να την απαλύνει από την λύπη της, την μεταμόρφωσε σε αηδόνι.
Σύμφωνα με μία δεύτερη εκδοχή, η Αηδόνα ήταν σύζυγος του  Πολύτεχνου  Κάποια στιγμή καυχήθηκε, πως η ευτυχία τους ήταν ανώτερη από εκείνη του  Δία πλάι στην ΄Ηρα. Η Ήρα για να την εκδικηθεί διέταξε την ΄Εριδα να βάλει στην Αηδόνα την ιδέα να συναγωνιστεί τον Πολύτεχνο. Η Αηδόνα νίκησε σε στοίχημα που έβαλαν οι δύο τους και ζήτησε μία νέα δούλα. Ο Πολύτεχνος, θυμωμένος, της πήγε την αδελφή της Χελιδόνα την οποία πιο πριν είχε βιάσει. Οι δύο αδελφές για να εκδικηθούν, σκότωσαν τον γιο του Πολύτεχνου και του τον έδωσαν να τον φάει. Ο Πολύτεχνος, μαθαίνοντας τι είχε γίνει, προσπάθησε να εκδικηθεί. Όμως, οι φρουροί του Πανδάρεω πρόλαβαν τον Πολύτεχνο και, αφού τον άλειψαν με μέλι, τον άφησαν στα έντομα. Η Αηδών λυπήθηκε τον σύζυγο της και προσπάθησε να τον σώσει, κάτι που εξόργισε τον πατέρα της. Ο Δίας τους μεταμόρφωσε όλους σε πτηνά. Την Aηδόνα σε αηδόνι, την αδελφή της Χελιδόνα σε χελιδόνι, τον Πολύτεχνο σε πελεκάνο, την μητέρα της, Αρμαθόη, σε αλκυόνη και τον Πανδάρεω σε θαλάσσιο αετό. Παρόμοιος με την τελευταία εκδοχή είναι και ο μύθος της Πρόκνης και της Φιλομήλας, κόρες του Πανδίονα .
Τέλος, σύμφωνα με μία παραλλαγή του μύθου του Πανδάρεω, η Αηδόνα ήταν μία από τις κόρες του, που μετά την τιμωρία του πατέρα τους για την κλοπή του σκύλου φύλακα του ιερού του Δία, μεγάλωσαν από τις θεές Αφροδίτη, Ήρα, Αθηνά και Άρτεμη. Όταν η Αφροδίτη ζήτησε από τον Δία να τους βρει κατάλληλους συζύγους, εμφανίστηκαν ΄Αρπυιες και τις παρέδωσαν ως δούλες στις Ερινύες, στον ΄Αδη. (wikipedia)





Στην Τ ραψωδία της Οδύσσεις  στους στίχους 510-530 η Πηνελόπη θρηνώντας αναφέρεται στην πρώτη εκδοχή του μύθου της Αηδόνας λέγοντας:


 "  Κι όπως η Αηδόνα η λυγερή και κόρη του Παντάρου,
γλυκολαλεί, της άνοιξης άμα ο καιρός γυρίσει,
στω δέντρων καθώς κάθεται τα πυκνωμένα φύλλα
και με συχνά γυρίσματα μύριους σκοπούς αλλάζει.
τον Ίτυλο, το τέκνο της, θρηνώντας, που τον είχε
σκοτώσει ανήξερα, το γιο του βασιλέα του Ζήθου,
κι εμένα ο νους μου μια απ΄ εδώ και μια απ΄ εκεί γυρίζει,
ή να σταθώ με το παιδί, και να φυλάω δωπέρα,
το έχει μου, τις δούλες μου, και τ΄ αψηλά παλάτια,
με σεβασμό στο ταίρι μου και στη φωνή του κόσμου,
ή τον καλύτερο Αχαιό μνηστήρα ν΄ ακλουθήσω,
που στο παλάτι βρίσκεται, και δίνει πλέρια δώρα..."


Και στην ραψωδία Υ στους στίχους 60-80 βρίσκουμε την τελευταία  εκδοχή του μύθου :
 
 “Χαριτωμένη μου Άρτεμη, κόρη του Δία, μακάρι
να μ΄ έτρωγε η σαΐτα σου χτυπώντας μου τα στηθη,
για ας μ΄ άρπαζε ολοάξαφνα κι ας μ΄ έφερνε ανεμούρα
στ΄ αχνά περάσματα, απ΄ εκεί στο ρέμα να με ρίξει
που καταπίσω τρέχοντας ο Ωκεανός προβάλλει.
και σαν που άνεμοι πήρανε τις κόρες του Παντάρου,
που τις αφήκαν οι θεοί πεντάρφανες, πανέρμες,
κι η Αφροδίτη πήρε τις και γλυκανάθρεψέ τις
με το κρασί, με το τυρί, με το γλυκό το μέλι,
κι η Ήρα γνώση κι ομορφιά τις χάρισε περίσσια,
η Άρτεμη τ΄ ανάστημα, κι η Αθηνά την τέχνη
τις έμαθε να φτιάνουνε κάθε δουλειά πιδέξια,
κι η Αφροδίτη στις κορφές ως ν΄ ανεβεί του Ολύμπου,
το Δία το βροντόχαρο για να παρακαλέσει,—
γιατί όλα τα κατέχει αυτός, και κάθε ανθρώπου ξέρει
τη μοίρα και την αμοιριά,—να δώσει στις κοπέλες
του γάμου τις λαμπρές χαρές, τρέξαν οι Άρπυιες τότες,
κι αρπάξανε τις κοπελιές, στις μαύρες Ερινύες
τις φέραν και τις δώσανε, για να τις έχουν σκλάβες·
έτσι ας μ΄ αφάνιζαν οι θεοί οι αθάνατοι κι εμένα,..."



Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

Arthur Schopenhauer



"Η υπόθεση ότι τα ζώα δεν έχουν δικαιώματα, και η ψευδαίσθηση ότι η μεταχείρισή τους από εμάς δεν έχει ηθική σημασία, είναι ένα πέραν πάσης  αμφιβολίας, εξωφρενικό παράδειγμα  της Δυτικής ωμότητας και βαρβαρότητας.  Η Οικουμενική συμπόνια είναι η μόνη εγγύηση ηθικής. "
 
- Arthur Schopenhauer, Η βάση της ηθικής

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

                             «Οι άνθρωποι μερικές φορές μιλούν για την« κτηνώδη »σκληρότητα του ανθρώπου, αλλά αυτό είναι τρομερά άδικο και προσβλητικό για τα κτήνη, κανένα ζώο δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι τόσο σκληρό όσο ο άνθρωπος, τόσο έντεχνα, τόσο καλλιτεχνικά ."
- Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

ΤΑ ΖΩΟΜΟΡΦΑ ΑΓΓΕΙΑ




Τα ζωόμορφα αγγεία εμφανίζονται στην αρχαία τέχνη της Μεσογείου πολύ νωρίς, ήδη από τη νεολιθική εποχή. Οι κεφαλές των ζώων αποδείχτηκαν μάλιστα ιδιαιτέρως κατάλληλες για τα ρυτά, μια κατηγορία αγγείων που χρησιμοποιούνταν σε θρησκευτικές τελετές ή συμπόσια και είχαν πολύ μεγάλη μορφολογική ποικιλία. Τα ρυτά ονομάζονται έτσι γιατί έχουν δύο οπές και συνεπώς το υγρό που περιέχουν διαρκώς ρέει. Από τη μια μεγαλύτερη οπή γεμίζει το σκεύος, από την μικρότερη στάζει ή ρέει σιγά-σιγά το υγρό. Η ζωομορφική απόδοση δίνει τη δυνατότητα να ζωντανέψει η λειτουργία του σκεύους περισσότερο όταν δημιουργείται η εντύπωση ότι το υγρό χύνεται από το στόμα ενός ζώου.


Τα ζωόμορφα αγγεία έγιναν ιδιαιτέρως δημοφιλή και ιδιαιτέρως περίτεχνα από τον 5ο αιώνα π.κ.ε. όταν η αττική αγγειοπλαστική φθάνει στο απόγειό της. Είναι η εποχή που η δεξιοτεχνία των αγγειοπλαστών του αθηναϊκού κεραμεικού φθάνει σε τόσο υψηλό επίπεδο ώστε αποδίδει γλυπτικά με εξαιρετικό νατουραλισμό είτε πλήρως ζωόμορφα αγγεία, όπως είναι οι ασκοί, είτε τις κεφαλές ζώων που κοσμούν την απόληξη των κλασικών ρυτών. Αυτή η δεξιοτεχνία μεταλαμπαδεύεται γρήγορα στη Νότια Ιταλία, από όπου προέρχονται πολλά εξαιρετικά δείγματα.

Από τον 5ο αιώνα ως και τη ρωμαϊκή εποχή παράγεται ένας μεγάλος αριθμός τέτοιων αγγείων και η συνολική παρουσίασή τους είναι βέβαια πρακτικά αδύνατη. Σκέφτηκα όμως ότι αξίζει να συλλέξει κανείς μερικά σπάνια και ιδίως εκφραστικά φυσιοκρατικά δείγματα και να συνθέσει έτσι έναν ιδιότυπο ζωολογικό κήπο που περιλαμβάνει μερικές πραγματικά θαυμάσιες απεικονίσεις ζώων.
Ανιχνευτές
από tettrapapers.com





















ΠΗΓΑΣΟΣ

Πήγασος. Αττική ερυθρόμορφη  λήκυθος 480-460 πΧ, Γερμανική Κρατική Αρχαιολογική Συλλογή. (Τεμ. 2504)
Ο Πήγασος στην ελληνική μυθολογία ήταν ένα φτερωτό άλογο, για το οποίο υπάρχουν διάφορες παραδόσεις.
Σύμφωνα με τον ένα μύθο όταν ο ήρωας Περσέας, αποκεφάλισε τη Μέδουσα από την τομή ξεπήδησαν ο Χρυσάωρας και ο Πήγασος. Σύμφωνα με άλλον μύθο ο Πήγασος γεννήθηκε από το αίμα της Μέδουσας που έπεσε στην θάλασσα. Χαρίς σ΄αυτόν ο Περσέας κατάφερε να ξεφύγει από τις αδελφές της Μέδουσας που τον καταδίωκαν. Πατέρας του ήταν ο Ποσειδώνας.
Σύμφωνα με τον Ησίοδο το όνομά του έχει σχέση με τις "πηγές" του Ωκεανού. Ο Πήγασος ανέβηκε στον ΄Ολυμπο στην κατοικία των Αθανάτων και ο Δίας τον χρησιμοποιούσε για την μεαφορά των κεραυνών από το εργαστήριο του Ηφαίστου ( Θεογονία 281-286, Απολλόδωρος)