Καναρίνι , Βασίλης Ρώτας

			Το καναρίνι στο κλουβί με πόση χάρη κελαηδεί! Μα εγώ τον όμορφο σκοπό πώς τον ακούω θλιβερό! Χωρίς ν’ απλώνει τα φτερά πού τήνε βρίσκει τη χαρά; Πώς η μικρούλα του η ψυχή τήνε βαστάει τη φυλακή; Το κοριτσάκι ζωηρό του κάνει χάδια ένα σωρό, του δίνει ζάχαρη πολλή και του λαλεί και το φιλεί, μ’ αυτό με κομπιαστή λαλιά σάμπως παράπονο αρχινά. Πώς η μικρούλα του η ψυχή τήνε βαστάει τη φυλακή; Χρόνο το χρόνο, ολοζωή μόνο του μέσα στο κλουβί; Και να θωρεί τον ουρανό από δωμάτιο σκοτεινό; Και να μην παίζει στα κλαδιά μαζί με τ’ άλλα τα πουλιά; Πώς η μικρούλα του η ψυχή τήνε βαστάει τη φυλακή;